Category Archives: கவிதை

கவிதை

கவிதையும் அபத்தங்களும்

24 Sunday Jun 2012

Posted by in கவிதை

≈ 5 Comments

Tags

, ,

 

“அன்பே”

எனத் தொடங்கி

ஒரு காதல் கவிதை எழுதிட

வெகுநேரமாய் முயற்சித்து வருகிறேன்.

 

அபத்தமாய் இருக்கிறது.

 

அந்த நாட்களைக் கடந்துவிட்டேனோ.

 

பத்திரிக்கையின்

ஏதாவதொரு பக்கத்தில் அடைப்புக்குறிக்குள்

சிகப்பு இதயத்தினுள்  அம்பு துளைத்த படத்தையொட்டிய

கவிதையினி

புன்னகை தராதோ !

 

உன் பார்வை ஒன்றின் நினைவு

போதாதோ

என் விரல்களின் வழி

வார்த்தைகள் இறங்கி வர …

 

பார்பதை எல்லாம் வார்த்தைகள் கோர்த்துக்

கவிதைகளென்றிருந்தேனே

எங்கே போயின அந்த மாலை நேரங்களும்

மஞ்சள் வெயில் நாட்களும் …

 

ஒரு கவிதை என்னுள்

ஏற்படுத்தியிருந்த  தாக்கங்களும்

என்னுள்ளான  தாக்கங்களால்

ஏற்பட்டிருந்த கவிதைகளும்

எப்படிப் போயின காணாமல் …

 

கவிதைக்குரிய எல்லா வார்த்தைகளும்

என்று அழிந்து போயின

என் அகராதியில் இருந்து …

 

இப்பொழுதிருக்கும் நானாக

எப்பொழுது மாறிப்போனேன் …

 

இனியுமொரு கவிதை எழுதிட

என் வார்த்தைகளில் உயிரில்லை என

நம்புவதில் எதற்கித்தனை பிடிவாதம் …

 

“அன்பே”

எனத் தொடங்கி

ஒரு காதல் கவிதை எழுதிட

வெகுநேரமாய் முயற்சித்து வருகிறேன்.

 

அபத்தமாய் இருக்கிறது.

 ———————————————————————————————–

கல்லறை ரோஜாக்கள் …

08 Friday Jun 2012

Posted by in கவிதை, நெடுங்கவிதை

≈ 9 Comments

Tags

, ,


 

மழை பெய்து கொண்டிருந்த

ஒரு மாலை நேரம்

நீ தனிமையில் இல்லை

நானிருக்கிறேன் உனக்கு

சத்தம் போட்டபடி

நடந்து கொண்டிருந்தது

கடிகார முள் …

 

கண்கள் மூடி மௌனமாய்

புன்னகைத்துக் கொண்டிருந்தார்

புத்தர்

எப்பொழுது இருட்டாகும் என

அதன் பின்னாலிருந்து

அடிக்கடி எட்டிப்பார்த்துவிட்டுப்

போனது பல்லி …

 

சத்தம் பிடிப்பதில்லை எனக்கு

வெளிச்சதிற்குப் பிடிப்பதில்லை

என்னை …

 

வீட்டுவாசலில்

நாய் கூடக் கட்டப்படவில்லை

எனக்குப் பிடிக்காது என்பதற்காக அல்ல

நாயின் குறைப்பு

வருகிறவர்களுக்கு பிடிக்காது என்பதற்காக

மேலும்

எனக்குக் காவல் தேவையில்லை

திருடுவதற்கோ விற்பதற்கோ

எதுவுமில்லை என்னிடம்

என்னைத்தவிர …

 

என்னைப் போலவே

கரையாகிப் போயிருந்த

ஜன்னல் வழியே

வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்

என்னை யாரும் பார்த்துவிடாத வண்ணம்

முகத்தில் முத்தமிட்டுக்கொண்டிருந்த

சாரலில் என் நினைவுகள்

கரைந்து அழுக்காக்கிக்கொண்டிருந்தன ….

 

கட்டில் மெத்தை போர்வைகள்

போல மரத்துப்போகவில்லை

நானும் என்று

நம்ப வைத்துக் கொண்டிருப்பது

இந்தப் பழைய நினைவுகளே …

 

வரலாற்றில் ப்ரிதிவிராஜனைப்

படித்த பொழுது நான் கூட நம்பினேன்

எனக்கான ராஜகுமாரன் ஒருநாள்

குதிரையேறி வருவான் என்று …

 

இன்றும் பல ராஜகுமாரர்கள்

வந்து கொண்டுதானிருக்கின்றனர்

நடந்தோ சைக்கிளிலோ

கார்களிலோ

ஆனால் என்னைத்

தூக்கிச் செல்லத்தான் ஆளில்லை …

சுயம்வரத்தை வேடிக்கை பார்க்கத்தான்

பெருங்கூட்டம் …

 

நிச்சயமாய் திரும்பக் கிடைக்கப்போவதில்லை

மார்கழியில் நான்

கோலம் போட்ட இரவுகள்

இன்று

புள்ளிகள் வைக்க மட்டுமே

எனக்கு நேரம்

கோலம் போட

தினமும் ஒவ்வொருவர்

விடியும் முன்பே அது

வியர்வையில் அழிந்தும் விடும்

நைந்து போன காகிதத்தில்

வரையப்பட்ட

நனைந்து போன கோலம்  நான் …

 

என் வீட்டுப் பூக்கள் மட்டும்

வாடியே பூக்கின்றன ..

வாசம் வீசும் மல்லிகைப்பூ

எனக்கு மட்டும்

சுவாசம் பறித்துக் கொண்டது …

 

ஆசை அறவே இல்லை

மோகம் மட்டுமே

 இங்கே முப்பது நாட்களும்

அச்சம் மடம் நாணம்

பயிற்புடன்

கற்பும் கரைந்து போனது

மறந்தும் போனது …

 

ஆடைகள் வெறும்

அலங்காரதிற்குத் தான்

நாடகம் நடந்துகொண்டிருக்கும் போதே

ஒப்பனை கலைக்கப்படும் …

 

விளக்கேற்ற ஆளில்லை

விளக்கணைக்கவே

ஆர்வம் பலருக்கு …

 

ஆம் என்று

விளக்கணைத்துச் சென்றது  

மின்சாரம் …

பலருக்கு

வசதியாய் போயிருந்த இருட்டு

இப்பொழுது எனக்கும் …

 

தூரத்தில் மின்னலொன்று

வானம் கிழித்துச் சென்றது

கிழிந்த வானத்தின் வழியே

புன்னகைத்தான் அவன் … Continue reading →

என்னைச் சந்திக்க கனவில் வராதே …

22 Tuesday May 2012

Posted by in கவிதை

≈ 4 Comments

Tags

,

 

மீண்டும் கனவுகள் ..

 

எறும்புகளைப் போலத்

தீராப்பசியுடன்

என் உணர்வுகளெங்கிலும்

ஊறித் திரிகிறாய்  ..

உறங்கியும் உறங்காத உன்மத்த நேரங்களில்

என்னைத் தின்கிறாய் .

எத்தனை முறை சொல்வது உன்னிடம்

என்னைச் சந்திக்க என் கனவில்

வராதே என்று.

 

எத்தனை முறை உன்னைத் துரத்துவது

இனியும் என்ன தான் செய்வது ..

இமைகளை மூடுகிறேன்

விழிகளுக்குள் இறங்கிடுகிறாய்

எங்கே ஒளிந்திருந்தாய் இத்தனை நேரமாய் ..

 

என்றோ பார்த்த புகைப்படத்தின் ஞாபத்திலா

தூரத்தில் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் பாடலிலா

பேசிய வார்த்தைகளிலா

மௌனப் புன்னகையிலா

தலை மேல் சுற்றியழும் மின்விசிறியின் பின்னாலா

நாட்குறிப்பேடுகளின் மழுங்கிய பக்கங்களின்

மடங்கிய முனைகளிலா 

உன் நினைவுகளால் முழுவதும் துருவேறிப் போயிருக்கும்

என்னுள்ளா …

 

நீ தலைகோதுவதும்

தோள் சாய்வதும் 

மடி சேர்த்துக் கொள்வதும்

பேசிச் சிரிப்பதுவும்

மெதுவாய் பின் முறைப்பதுவும்

உதடுகளின் ஈரங்களும்

நிஜமாய் இருக்கின்றன

சில காயங்கள் புதிதாய் பிறக்கின்றன

சில நிதர்சனங்கள் மறக்கின்றன

சுடும் சுவாசமும் பிசுபிசுக்கும் கண்ணீரும்

அருகே .. மிக அருகே.

தொடர்பறுந்து வியர்த்தெழும் வேளைகளில்  எல்லாம்

‘வீல்’ என்று அழுகிறது மனது ..

 

எப்படிச் சொல்வது உன்னிடம்

என்னைச் சந்திக்க என் கனவுகளில்

வராதே என .

 

டிஸ்கி  1:-

யாரேனும் நா முத்துக்குமாரின்  “என்னைச் சந்திக்க கனவில் வராதே” புத்தகத்தை வாங்க விரும்பினால் …

டிஸ்கி 2 :-

மாப்பிள்ளை நான் தான் .. நான் போட்டிருக்க சட்டை மட்டும் தான் நா முத்துகுமாரோடது .

 

விழித்திருப்பவன் இரவொன்றிலிருந்து எல்லோருக்குமான பாடல் …

14 Tuesday Feb 2012

Posted by in கவிதை

≈ 15 Comments

Tags

என்ன இருக்கிறது

இருபத்தேழு வயதிற்குப் பின் …

 

எதற்கெடுத்தாலும் எரிச்சல்

சீப்பில் உதிர்ந்தொட்டிக் கொள்ளும்

மயிர் பற்றிய கவலை

மூச்சை உள்ளே இழுத்துக் கொண்டாலும்

ஒளிந்துக் கொள்ளத் தெரியாத தொப்பை

இளமையாய் இருந்ததன் நினைவுகள்

நிறைய கழிவிரக்கம் 

போக்குவரத்து நெரிசலும் புகையும்

ஆறிப் போன உணவை விழுங்க

ஒதுக்கப்பட்ட இரண்டு நிமிடங்கள்

நிறைய வியர்வையும் மூச்சிரைப்பும்

 

திருமண அழைப்பிதல் பார்கையில்

வயிற்றைக் கவ்வுகிறது பயம்

எதிர் பார்க்காத தருணத்தில்

எதிர்பார்க்காத இடமொன்றிலிருந்து

வரப் போகும் அழைப்பிதழில்

எதிர்பார்க்காத பெயரொன்று

இருந்துவிடக் கூடும் என்ற அச்சத்திலேயே

கழிகின்றது நாள் மொத்தமும் …

 

மழையும் , குழந்தைகளும்

சுமைகளாய்த் தெரிகிறார்கள்

கவிதைகள் கழுத்தை

நெரிக்கின்றன

புன்னகைக்க மறந்து போய்

மனம்

நேற்றைய சுகமான நினைவுகளிலோ

நாளை பற்றிய அவநம்பிக்கைகளிலோ

மட்டுமே மையம் கொள்கிறது 

 

எல்லாரும் உற்றுப்பார்ப்பது

நெளியச் செய்கிறது

கண்ணுக்குத் தெரியாத பாரமொன்றை

தலையில் ஏற்றி வைத்து ஓடச் சொல்வது

அவர்கள் பழக்கமாயிருக்கிறது

எல்லாவற்றின் காரணமாயும்

நம்மை நோக்கி நீளக் காத்திருக்கும்

சுட்டுவிரல்கள்

துப்பிக் கொண்டே இருக்கின்றன

தோட்டாக்களை …

 

தத்துவங்கள் பிடிக்கின்றன.

கடவுளைப் பழிப்பதும்

கூடவே

கன்னத்தில் போட்டுக் கொள்வதும்

பழகியிருக்கிறது.

 

சமயங்களில்

 

யாருக்கும் தெரிலாமல்

மறைந்து போவதும் 

 

புகைப்படங்களைக்

கிழித்தெறிவதும்

 

உணவிருந்தும் பசித்திருப்பதும்

 

கொஞ்சமேனும் சிரித்துப் பார்ப்பதும்

 

நிறைய அழுவதும்

 

கோபம் கொள்ளப் பழகிக் கொள்வதும்

 

கவிதைகள் எழுதுவதை

நிறுத்திக் கொள்வதும் கூடச்

 

சாலச் சிறந்ததெனத் தோன்றுகிறது.

 

என்ன இருக்கிறது

உறக்கமில்லா இரவின் பின்னே ..

நீண்ட பகலைப் பற்றிய பயத்தினைத்

தவிர …

 

——————————————————————-

உனது நாட்குறிப்பிலிருந்து திருடப்பட்ட கவிதைகள் …

07 Tuesday Feb 2012

Posted by in கவிதை

≈ 15 Comments

Tags

,


 

எழுப்ப மறந்து உனக்காகக்

காத்துக் கொண்டிருக்கிறது அலாரம் ..

நீ விழிக்கையில் கூடவே

நடிக்கிறது அதுவும் …

 

நீ தினசரி படிக்கையில் மட்டுமே

தினசரி ஆகிறது

தினசரி.

 

நீ குளித்து முடிப்பதற்குள்

மூன்றாம் உலகப்போரை முடித்திருக்கின்றன

உன் ஆடைகள் ..

வெற்றி பெற்ற ஆடை க்ரீடதிற்குப் பதில்

சூடிக் கொள்கிறது உன்னை ..

 

கண்களை மூடி நீ பிரார்த்தனை செய்கையில்

உனக்குத் தெரியாமல்

பிரார்த்தனையைத் தொடங்கியிருக்கிறார்

கடவுள்

கடவுளின் கடவுளிடம் …

 

நீ பேருந்தில் படிப்பதற்காகவே

பிறப்பெடுத்திருக்கிறார்கள்

அகதா கிறிஸ்டிகளும் , ஸிட்னி ஷெல்டன்களும் ..

சமயங்களின் பயணச் சீட்டின் பின்னே

கவிதை எழுதும் நடத்துனர்களும் …

 

நீ வரும் வழி எங்கும்

வேண்டுமென்றே உனைக் காக்க வைக்கின்றன

போக்குவரத்து விளக்குகள் ..

போக்குவரத்து நெரிசல் மொத்தமும்

உன்னைப் பாடிக் கொண்டிருக்கையில்

பாடல் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறாய்

அலைபேசி எப்.எம் – இல்…

எல்லா வாகனங்களும் அபஸ்வரத்தில் கத்திவிட்டு

பெருமூச்சுடன் கிளம்புகின்றன ..

 

வெயிலடிக்கிறதெனக் குடை பிடிக்கிறாய் ..

சுற்றியிருப்பவர்களைச் சுட்டெரிக்கிறது

சூரியன் ..

 

நீ அலுவலகம் நுழைந்ததும்

எல்லா இருக்கைகளுக்கும்

தலை முளைக்கிறது ..

பக்கத்து இருக்கைக்கு மட்டும்

சிறகு முளைக்கிறது .

 

மின்னஞ்சல் அனுப்புகையிலும்

‘கோட்’டிட்டு நிரப்புகையிலும்

பேஸ் புக் படிக்கையிலும்

அரட்டைகள் அடிக்கையிலும்

பார்த்துக் கொண்டே இருக்கிறது ..

அதென்ன கணிப்பொறியா இல்லை

கண்ணாடியா …!

 

மதிய உணவைக் குறைத்து விட்டு

செல்லத் தொப்பையைக் காரணம் சொல்கிறாய்

பூக்கள் கனத்தது எப்பொழுதென

கோபத்தில் மீதம்.

 

மாலைத் தேநீர் உன் கைகளுக்குள்

தீரப் போகும் ஏக்கம்

தேநீருக்கும் மாலைக்கும் …

 

நீ அலுவலகம் விட்டுக் கிளம்புகையில்

எல்லா இருக்கைகளுக்கும்

தலை வெடிக்கிறது  ..

பக்கத்து இருக்கைக்கோ

பைத்தியம் பிடிக்கிறது.

 

நீ வீடு திரும்புகையில் கூடவே

ஓடிவருகிறது நிலவு ..

கதவை மூடிக்கொண்டாலும்

காத்திருக்கத் தொடங்குகிறது உன் ஜன்னல் திறக்க ..

 

நீ எழுதி முடித்ததும்

வார்த்தைகளைக் கலைத்துப் போட்டு

கவிதைகளாக்கி விளையாடித் தீர்க்கிறது

உன் நாட்குறிப்பேடு …

 

நீ கண்கள் மூடிக் கொண்டதும்

இருண்டு போகிறது உலகம்

கனவுன்னைக் காணத் தொடங்குகிறது …

 

——————————————————————