ஒரு பிரத்யேக நாளுக்காய்

காத்திருந்த

உன் விருப்பத்துக்குகந்த கிண்ணத்தில் 

ஒரு கேக் துண்டுப் புதிரை

நிறுத்திச் சென்றிருக்கிறாய்

 

வளையமிட்டிருக்கிறாய்

உன் மாய விரல்களால் 

 

தொடாமலே எறும்பொன்று

 

வெள்ளைச் சர்க்கரைப் பூச்சு

ஓரமாய் உருக 

தோல் சுருங்க

உச்சியின் செர்ரிப்பழம்

 

பாதி மௌனத்தில்

புகைந்த மெழுகுவர்த்தி 

உதடுகள் குவிக்குமுன்

என்ன வேண்டினாய் ?

 

காலிக் கோப்பை அருகில் 

ஆழத்தில் 

காய்ந்த ஒயின் கறை

விளிம்பில் உன் பாதி இதழ்

 

சொற்களை விடுத்து

உன் குரலை

எடுத்துச் சென்றிருக்கிறாய் 

 

நீ களைந்த ஆடைகளை

மொய்த்தபடி அந்துப்பூச்சிகள்

 

உனது தானியங்களுக்காகவும்

ப்ரியங்களுக்காகவும்

உப்பரிகையில் காத்திருக்கின்றன

புறாக்கள்

 

நீ துவட்டிய 

தூவாலை மட்டும் 

வெய்யில் பார்த்தபடி

மீண்டும் மீண்டும்

 

எங்கே புறப்பாடு 

எப்பொழுது மீள்வருகை 

எந்த குறிப்பொட்டியுமில்லை 

குளியலறைக் கண்ணாடி மேல்

 

யாயொரு தடையமும் 

இன்றி

காற்றில் கரைந்திருக்கிறாய்

 

கிளம்பும் அவசரத்தில் 

கூட்டிச் செல்ல மறந்திருக்கிறாய்

என்னை 

 

கதையின் 

கடைசி வரியினில்

அவிழ்கிறது புதிர்

 

ஆலகாலக் கோட்டினை

அழித்துவிட்டு 

இனிப்பிற்கு வழி விடுகிறேன்

 

நடுங்கத் தொடங்குகிறது

உன்மத்தத்தில் எறுப்பு

***

அன்று மழை பெய்ததா

தெரியவில்லை

பெய்திருக்கத்தான் வேண்டும்

நினைவில் குளுமை

கண்களில் வெளிச்சக் கீற்று

உடலில் ஒட்டிக் கொள்ளும்

ஆடை

காற்றில் கரைகிறது 

எனது வெளி

ஒரு சுழலில் ஒரு நொடியில்

நிச்சயம் அங்கே தான்

இருக்கிறேன்

மனதில் முணுமுணுத்திருந்த

அதே பாடல் கூடக் கேட்கிறது

நகர்ந்தபடி இருக்கிறது

உள்ளே வரச்சொல்லிப் படபடக்கும்

கனவின் வாசல்

நீலச்சிறகு பட்சிகள் வல்லுகிர் பற்றிய

வருகைப் பதிவேட்டில்

கீழிருந்து மேலாய்

ஏழாவதாய்

உன் சாய்ந்த கையெழுத்து

சுழன்று ஏறும்

படிக்கட்டுகளை

விழுங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன

வனயட்சியின் நாவுகள்

வானம் தேடி அலைந்தபடி

தொட்டிப்பூக்கள் வாசனை

இடதும் வலதுமாய்

திசைகாட்டிக் குதித்தோடும்

மஞ்சற் மாயப்பூனைகள்

எத்தனை பாதைகள்

எத்தனை திருப்பங்கள்

எத்தனை நிகழ்தகவுகள்

எத்தனை கதவுகள்

தவறான இடத்தில்

சரியான நேரத்தில்

ஒரு புதிர்விளையாட்டின்

வலைப்பின்னலில்

தொலைந்து போய்

வந்து நின்றது

இரண்டு வினாடிகளில்

நீ வெளிவரப்போகும்

கதவின் முன்னால்

கதவின் பின்

பூஜ்ஜியமும் ஒன்றும் பேசும்

ஓராயிரம் வெளிச்சப் பூச்சிகள்

அத்தனையும் தாண்டி

உன் ஒரு புன்னகை

அங்கே முடிகின்றது

இந்த நினைவுத் துண்டு

எவ்வளவு துளாவியும்

நினைவின் பெட்டகத்தில்

அதன் பின் கதைத்தொடர்ச்சி

காணக் கிடைக்கவில்லை

இப்படித்தான் நடந்ததா ?

இப்படியும்

நடந்திருக்கக் கூடும்

தெரியவில்லை

ஆனால் அன்று

நிச்சயம் மழை பெய்தது.

***