குறிஞ்சி – கூடலும் கூடல் நிமித்தமும்

சற்று முன்பு பெய்து முடித்திருந்த மழையில் நகரின் பிரதான சாலைகள் முழுதும் நனைந்திருந்தன . நனைந்திருந்த வீதிகளை ஜன்னல் வழி வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டே கவிதை எழுதிக் கொண்டிருந்தான் அவன் . மெல்லிய காற்று ஜன்னல் கம்பிகளை புல்லாங்குழல் என நினைத்து ஊத முயன்று கொண்டிருந்தது . முகத்தில் மோதிய குளிர் காற்றை அனுபவித்து ரசித்தபடி அதைக் காகிதத்தில் வரைந்து கொண்டிருந்தான் . பின்னாலிருந்து அவன் கழுத்தைக் கட்டிக் கொண்டு சாய்ந்தாள் அவள் . அவன் எதிர்பார்த்திருந்த தருணம் , நிகழ்ந்திருந்தது எதிர் பாராத தருணத்தில் . சாரலில் இருந்து தப்பித்திருந்த காகிதகங்களை நனைத்துக் கொண்டிருந்தாள் தன்னை நனைத்திருந்த மழையைக் கொண்டு, அவனையும் சேர்த்து .

“தீர்ந்ததென் சந்தேகம் ” சொல்லிக் கொண்டே அவளை முன்னிழுத்து தன் மடியில் வீழ்த்தினான் . கிளையில் கட்டப் பட்ட தாயின் சேலையென அவன் கழுத்தைக் கட்டிக் கொண்டு அவள் உடைகள் , அதிலாடும் குழந்தையென அவள் .

தொட்டில் குனிந்து முத்தமிட எத்தனிக்கும் தாயின் கிட்டத்தில் அவன் .

“என்ன கண்டு பிடித்தீர்கள் புதிதாக என்னிடம் இப்பொழுது “

” மழையில் நனையுமா நிலவு என்ற பழைய சந்தேகம் தான் . என்ன செய்யப் போகிறேன் சொட்டச் சொட்ட என் மடியில் பதிலோடு வந்து நிலவு விழுந்து கிடக்கிறதே இப்பொழுது .. “

Continue reading →

மருதம் – ஊடலும் ஊடல் நிமித்தமும்

சற்று முன்பு பெய்து முடித்திருந்த மழையில் நகரின் பிரதான சாலைகள் மொத்தமாக நனைந்திருந்தன. நகரோடு சேர்ந்து நனைந்திருந்த நதி குளித்து முடித்த பெண் கூந்தல் துவட்டும் சத்ததுடனும் , வாசனையுடனும் இருப்புக் கொள்ளாமல் அங்கும் இங்கும் அலைந்து கொண்டிருந்தது. நதியொட்டியிருந்த கரையும், கரை தொட்டிருந்த மரமும் அவளுடன் நிறையப் பேச விரும்புவதாய் தெரிந்தது. அடிக்கொருமுறை கரைத்திட்டில் மோதி சில நீர்த் துளிகளை அனுப்பி அவளைத் தொட்டுப்பார்த்து வரச் செய்து கொண்டிருந்தது நதி.

மஞ்சள் நிறப் பூக்களையும், கடன் வாங்கியிருந்த மழையையும் ஒரு சேரத் தூவி அர்ச்சித்துக் கொண்டிருந்தது அவள் அழகை வெகுகாலமாய் சாப விமோசனம் தேடி அங்கேயே நின்று கொண்டிருக்கும் மரம்.சில்லென்ற காற்று முடிந்த மட்டும் அவளை முட்டி மோதி குறைந்த பட்சம் அவள் ஆடையையாவது திருடிக் கொண்டு சென்று விட முயன்று கொண்டிருந்தது. அவள் ரணம் மொத்தத்தையும் குரலில் ஏற்றிக் கூவிக் கொண்டிருந்தது தூர தேசம் தாண்டி வந்திருந்த ஏதோ பறவை ஒன்று. அவள் கண்களின் கீழும் மழை பெய்தாயா என ஓவ்வொரு மேகங்களும் மாற்றி மாற்றி மின்னல்களில் சமிக்ஞை பரிமாறிக் கொண்டன.

எந்த அரவமும் ஏற்படுத்தாமல் வந்து நின்றிருந்தான் அவன். பின்னால் இருந்து பார்க்க அந்த மாலை நேர நதி மரங் காற்று பறவையுடன் அவளும் ஓர் ஓவியம் ஆகிவிட்டதைப் போலவே உணர்ந்தான். சிலர் மட்டுமே அழுகையில் கூட அழகாகத் தெரிகிறார்கள் மழை நின்று போன வானம் போல. அவள் கண்ணீரைத் துடைக்கும் முன் அந்த அழகைக் கூட ரசிக்கத் தோன்றியது அவனுக்கு.

அவள் முன்னே செல்ல தைரியம் இல்லாதவனாய் மரத்தின் பின் சாய்ந்து ஒரு முறை மூச்சை நன்றாக இழுத்து விட்டான். பிரபஞ்சம் மொத்தமும் அவள் சுவாசமே நிறைந்திருப்பதாய் தோன்றியது.

ஒரு முறை பக்கவாட்டில் பார்த்த அவள் கண்கள் மீண்டும் கடல் பக்கம் நிலை குத்தியது. அவன் இருப்பை உணர்ந்தது போலவே இருந்தது அவள் தோரணை.

Continue reading →